Week 1

We laten deze vakantie onze geliefde camper 'Hymie' thuis en gaan op pad met 'ons Patty', de Nissan Patrol. De bestemming zijn de Spaanse Pyreneeën, waar we aan de hand van een roadbook, offroad routes zullen gaan rijden.

De Spaanse Pyreneeën zijn werkelijk prachtig en wat worden we uitgerust wakker de camping die aan de rivier ligt. Het is goed slapen met het geluid van het kabbelende water. Vandaag gaan we beginnen aan de eerste route uit het roadbook, maar niet voordat we een tripje hebben gemaakt naar Llesui. We hebben ons op de camping aan laten raden een bezoek te brengen aan de verlaten skipiste van dit dorp. Er is ons verteld dat dit skigebied een totale flop bleek te zijn omdat het aan de verkeerde kant van de berg was gebouwd waardoor het er alleen maar waaide en alle sneeuw smolt. Alles zou nog intact zijn en toegankelijk voor bezoekers om er een kijkje te nemen. We hebben een werkelijk prachtige route gereden over gravelpaden op bergpassen die tot ver boven de boomgrens reikten. Het is een heel bizar gezicht om een volledig verlaten skigebied te zien met de skiliften die troosteloos schommelend in het landschap hangen. Het enige leven dat we tegenkomen zijn miniscule (vet)plantjes die in vele diverse kleuren bloeien, en enorme kuddes koeien die gezellig met z'n allen op het pad waar wij overheen moeten, liggen te herkauwen.

Na onze trip aan het verlaten skigebied kunnen we dan echt beginnen aan onze route. Vanaf nu gaan we het roadbook volgen en zal ik moeten gaan navigeren. Niet simpel via Google Maps of een landkaart, maar volgens het 'bolletje-pijltje' systeem. Aan Bas de lastige taak om goed naar mij te luisteren en de auto door het ruige landschap te sturen.

Het bijzondere aan de deze route is dat je start in een dorpje, maar dat je je binnen no time midden in de natuur begeeft. Tijdens onze klim naar de top van de berg zweeft er een enorme schaduw over de weg. Al gauw komen we er achter dat er hier ontzettend veel gieren rondvliegen. Wanneer we een punt vinden waar we kunnen stoppen om te lunchen, zien we tientallen van deze gigantische vogels op de thermiek boven ons rondzweven. Tijdens het hele moeilijke en technische deel op de helft van de route ben ik even jaloers op de vogels en op hoe gemakkelijk ze van de ene kant van de berg naar de andere kant kunnen komen. Wij bewegen ons op dat moment met 2km/h over de gevaarlijk scherpe rotsen voort. Ondertussen vliegt er ook nog een reuzenlibelle met een schorpioenstaart de auto binnen. Het beest lijkt recht uit de oertijd te komen, zo groot! Ik heb nog nooit iemand (Bas haha schijterd) zo snel de koppeling in zien trappen, de auto in zijn vrij zien zetten, de handrem erop, gordel los en weg zien rennen.

Omdat ons roadbook ons vertelt dat we nog 5 kilometer op deze weg moeten blijven, slaat op een gegeven moment de twijfel toe of we nog wel goed zitten en de juiste paden hebben gevolgd. Het moet niet lang meer duren voordat we de rivier 4 keer zullen moeten gaan oversteken en we ons daarna weer op de normale weg zullen begeven. Vanaf grote hoogte vangen we een glimp op van de rivier die door het dal stroomt, die er vanaf dat perspectief als een kleine en rustige rivier uit ziet. Eenmaal aangekomen op het punt waar we 'm over moeten gaan steken, komen we er achter dat dit helemaal geen rustige en doorkruisbare rivier is. Het water staat metershoog en stroomt zo snel dat Bas bijna wordt meegesleurd wanneer hij er een meter in loopt om te kijken of we er misschien toch doorheen kunnen.

We proberen alle paden uit die we tegen komen om te kijken of er een plek is waar we wel veilig een oversteek kunnen maken, maar overal buldert de rivier even hard. De angst slaat toe dat we het héle stuk waar we uren over hebben gedaan, terug zullen moeten gaan rijden. Gelukkig vinden we een pad en zijn ontzettend opgelucht wanneer we huizen tegenkomen. Ineens rollen we het dichte struikgewas uit en is daar een dorp! Een echte weg is er nog niet, maar wel een smalle poort waar we nét doorheen passen. We komen uit op een klein pleintje waar onze auto net op past en hebben 3 opties.

Links leidt een smalle straat omhoog, rechtdoor bevindt zich een vrij lage donkere tunnel die uit de middeleeuwen lijkt te komen en dan hebben we nog rechts een hoge poort waarachter allemaal kleine hoekige straatjes zitten. Rechts loopt direct dood. Via de tunnel in het midden lopen we al snel vast omdat onze daktent tegen het plafond aan komt te zitten en over links maken een stokoude opa en oma, die over straat rondstrompelen, in gebarentaal duidelijk dat het niet gaat. Hoe gaan we hier in godsnaam uit komen?

Vanuit een klein raampje zie ik een man, vrouw en een kindje naar ons kijken en zwaaien. Het zal vaste en hele attractie zijn dat er hier een auto is, en dat is denk ik geen goed teken. Ze besluiten naar buiten te komen en polshoogte te nemen wat er aan de hand is. Ze spreken godzijdank goed Engels en geven aan dat de lage poort in het midden de enige uitweg uit het dorp is. De enige optie die we hebben is om de loeizware daktent van de auto af te halen, de auto door de tunnel te rijden en de daktent er naderhand weer op te zetten. Zo gezegd zo gedaan, en we kunnen weer op weg. Maar niet voordat we een biertje met Emili en Nùria hebben gedronken het op terras, want wat zijn we blij met hun hulp.

Na dit alles zijn we hard toe aan een 'rustdag' om ons op te laden voor de rest van de route. We zoeken een camping op en kijken in de avond met een hele boel Belgen de wedstrijd België - Brazilië. Ondergeschminkt met de Belgische vlag genieten we van de spannende wedstrijd. Na afloop liggen we nog tot middernacht in een deuk om een ontzettend dronken Frans stel waarmee we de vreemdste gesprekken voeren en rollen we lachend naar 'huis'.

Op naar week 2 vol met avonturen!