Flinders Ranges - Townsville

Op 10 maart vertrekken we vroeg naar Flinders Ranges, een natuurpark met een van de oudste landschappen ter wereld. Veelkleurig scherp gerande bergen met dieprode kloven worden afgewisseld door groene heuvels en verlaten vlaktes met ruige woestijnbergketens.
We bezoeken het visitor information centre en beginnen meteen aan de 4 wheel drive track. We rijden door een prachtige ‘gorge’; een rivierbedding. We hebben geluk dat het al tijden niet meer geregend heeft, drie maanden geleden stond alles onder water en waren er veel van dit soort routes afgesloten. Na een tijdje horen we ineens gerammel aan de onderkant van de auto. We stoppen om te kijken wat er aan de hand is en dan blijkt dat de schokbreker los is gekomen. Na nog geen 5 minuten stopt er een passant om te kijken of alles goed met ons is. Hij is erg behulpzaam en stuurt ons naar een garage net buiten het National Park. Ook daar treffen we weer ontzettend aardige mensen; de monteur laat direct zijn werk vallen en gaat aan de slag met het repareren van onze auto. Binnen 15 minuten en voor maar 30 dollar is alles weer gemaakt en kunnen we weer verder met onze trip door de rivierbedding. Het is heel bijzonder om te zien hoeveel dieren in dit gebied leven. We zien ontzettend veel wallabies, wilde geiten, emoes, arenden, uilen en grote salamanders.

We slapen een nacht op de enige camping die er is in het National Park en gaan de volgende ochtend op pad naar William Creek. Onderweg komen we een stilstaande Jeep tegen met drie jongens en we stoppen even om te checken of alles goed met ze is. Ze vragen naar onze plannen en blijken ook onderweg te zijn naar William Creek, dus we spreken af dat we daar samen een biertje zullen drinken.

Vanaf Flinders Ranges krijgen we echt he gevoel dat de Outback is begonnen wanneer we op de borden langs de weg zien dat het nog een paar honderd kilometer is tot het volgende dorp. Vanaf dat punt houdt het asfalt op en rijden we op een ‘dirt road’, vanwaar je helemaal naar het einde van de horizon kunt kijken tot deze in de luchtspiegelingen verdwijnt. De bewoonde wereld voelt ontzettend ver weg; we komen tijdenlang niemand tegen en we hebben geen mobiel bereik.

Uit het niets verschijnt William Creek, beter bekend als beroemde kroeg midden in de woestijn. Behalve deze kroeg en een bijbehorende stoffige kampeerveld is er niets in William Creek. Het is een wonder dat dit op de landkaart staat aangegeven en het feit dat dit wel het geval is komt door de enorme bekendheid van de kroeg. We drinken hier een aantal heerlijk ijskoude, veel te dure biertjes. Omdat alles hier zo afgelegen is worden voedselvoorraden maar eens in de week geleverd per vliegtuig wat maakt dat de prijzen dubbel zo hoog liggen. De jongens die we onderweg bij Flinders Ranges waren tegengekomen besluiten ook te gaan overnachten op de campground bij de kroeg en we spreken af om de volgende ochtend samen verder te rijden naar Coober Pedy.

Nadat we allemaal weer fris zijn gedoucht in het toiletgebouw dat volledig draait op zonne-energie staat ons weer een lange rit over de dirt road door niemandsland voor de boeg. De gigantische bergen zand van het mijnwerkersstadje Coober Pedy laten zich al vanaf een enorme afstand zien. Coober Pedy is bekend om zijn opaal opgravingen en de ondergrondse huizen die men heeft gebouwd om de hitte te kunnen ontvluchten. Na een kort bezoek aan een museum gaan we samen met de jongens op pad richting Uluru.

Vanaf Coober Pedy is dit nog een rit van 748 kilometer waardoor het niet haalbaar lijkt voor vandaag. We hebben namelijk een kampeerplek gevonden vlakbij Uluru die alleen toegankelijk is met een 4 wheel drive en waarvan de route als vrij pittig wordt omschreven en beter niet in het donker moet worden afgelegd. De drie jongens besluiten vanavond te gaan kamperen in een dorp op weg naar Uluru, ze reizen wat langzamer dan wij doen omdat ze bij alles wat ze tegenkomen willen stoppen en daardoor nooit op tijd zullen aankomen. Omdat het een rit is van 8,5 uur, besluiten we het toch te gaan proberen. We kunnen flink wat tijd inhalen door weinig te stoppen onderweg en nét iets harder te rijden dan toegestaan is (de politie kan zich toch niet verstoppen achter de struiken die er niet zijn ;-)) Hierdoor komen we nét voor de zonsondergang aan op de plek waar de route begint naar de kampeerplek. Het zandpad leidt ons over verschillende duinen met rood zand en geel gras waarover de laagstaande zon een gouden licht schijnt. Na enkele duinen is het duidelijk dat we de bestemming hebben bereikt. We staan op de hoogte duin, met vrij zicht op Uluru. Het is een wonderbaarlijk bijzondere plek om te mogen overnachten. We genieten van de prachtige zonsondergang en het feit dat we het precies op tijd hebben gehaald. Wanneer we bericht krijgen van de jongens dat ze ook onderweg zijn naar deze plek zijn we helemaal enthousiast!

We staan de volgende ochtend vroeg op om de zonsopkomst te kunnen zien. Volledig ingepakt in onze dekens die warmte bieden tegen de kou van de nacht zitten we al gapend te wachten op de eerste zonnestralen die Uluru zullen gaan verlichten en van kleur doen veranderen. Het is een prachtig plaatje hoe de opkomende zon laag aan de ene kant van de hemel staat en de volle maan langzaam aan de andere kant van je gezichtsveld verdwijnt. Zodra de zon schijnt, stijgt de temperatuur al snel en vandaag zal het kwik oplopen tot zo’n 40 graden. We maken dat we gauw bij het Visitor Information Centre zijn waar we onze toegangspassen halen om het National Park in te mogen en informeren naar wandelroutes.

Het blijkt maar goed te zijn geweest dat we de dag zo vroeg zijn gestart; veel wandelroutes zijn afgesloten wanneer het warmer is dan 36 graden en sommige worden standaard vanaf 11 uur in de ochtend afgesloten. Het is al erg warm en hierdoor besluiten we 2 keer een wandeling te doen van anderhalf uur: de Mala – walk bij Uluru en de Walpa Gorge walk bij Kata Tjuta. We hadden graag nog Uluru beklommen maar dit was vandaag helaas niet mogelijk vanwege de harde wind. In de avond staan we weer op dezelfde duin met de jongens, waar we weer genieten van een spectaculaire zonsondergang en samen het avondeten bereiden. De rest van de avond en nacht spelen we hilarische drankspelletjes met goedkope ‘Goon’ waarbij we over de grond rollen van het lachen in een door de volle maan verlicht landschap Wat een bijzondere en magische plek is dit toch…!
De volgende ochtend staan we wonderbaarlijk allen op zonder kater. De jongens gaan vandaag nog naar Kata Tjuta welke wij al hebben gezien. Helaas moeten we afscheid van elkaar nemen en scheiden onze wegen.

We overnachten op 14 maart in het Finke Gorge National Park, op een campsite welke wederom alleen bereikbaar is met een 4 wheel drive. Het is een uitdagende route met veel moeilijke stukken vanwege het diepe en losse zand, maar ook door de enorme stenen van de rivierbedding die we voorzichtig moeten kruisen. 16 kilometer verder en een uur later komen we aan op de campsite waar we nog even kunnen genieten van de mooie rode, roze en oranje lucht die de zonsondergang ons geeft. Zodra de zon volledig verdwenen is en plaats heeft gemaakt voor de duisternis van de nacht is het echter over met de pret en worden we geterroriseerd door enorme ‘grasshoppers’, gigantische kevers en andere ranzige vliegende insecten die ongecontroleerd in het rond (maar vooral OP je) springen. Hierdoor hebben we ons al om 20:30 op moeten sluiten op ons bed in de auto.. Super suf, maar positief bekeken kunnen we morgen wel vroeg én uitgerust opstaan om weer wat kilometers te maken.

We leggen een behoorlijke afstand af en komen aan op een camping in Tennant Creek. Na 3 nachten in de middle of nowhere te hebben geslapen is het weer fijn om gebruik te kunnen maken van sanitaire voorzieningen en wat kleren te wassen. Met 41 graden was ook het zwembad heel aangenaam. Helaas werd ook hier onze rust verstoord na zonsondergang. Dit keer niet door enge insecten maar door misschien wel minstens zo enge inwoners van Tennant Creek: dronken, verbaal agressieve, krijsende Aboriginals. Provocerend lopen ze langs het hek van de camping en schreeuwen van alles, maar vooral dat we ‘motherfuckers’ zijn. We hebben ‘geluk’ want ze schijnen dit ook wel eens met een megafoon te doen :’) Ondanks dat de camping volledig omheind is en een security gate heeft die al om 18:30 (zonsondergang) sluit, voelt het onveilig. Omdat er niet op het uitdagende geroep van de Aboriginals wordt gereageerd door de campinggasten, verdwijnen ze langzaam bij het hek. De onrust en het gekrijs en geschreeuw gaan echter de hele nacht door in de aangrenzende Aboriginal wijken. Met het telefoonnummer van de politie binnen handbereik mocht de pleuris uitbreken midden in de nacht, proberen we wat slaap te pakken.

Nog vóór zonsopkomst staan we op om te maken dat we hier weg komen. Het liefste gaan we direct naar de oostkust om te voorkomen dat we nog een nacht in de Outback tussen de Aboriginals moeten slapen. De enige plek aan de oostkust die ‘haalbaar’ is om in 1 dag te bereiken is Townsville, waarvoor we 1600 kilometer zouden moeten rijden. Niet ideaal voor de route; we zouden in het hoger gelegen Cairns aan moeten komen maar dit zou betekenen dat we nog 2 dagen in de Outback zouden moeten verblijven. Om 06:30 vertrekken we uit Tennant Creek en we komen om 23:00 aan in Townsville, na een rit van ruim 15 uur. We zijn kapot van de lange dag rijden en staan nu voor de uitdaging een camping te vinden die ons op dit tijdstip nog in wil checken. We hebben geluk, de tweede camping die we tegenkomen is gesloten maar heeft wonder boven wonder het hek nog open staan. We betalen de volgende ochtend en gaan beginnen aan onze trip langs de oostkust. Woohoo!